Kościół parafialny

Obecny kościół parafialny ufundował książę kujawski Kazimierz, syn Konrada Mazowieckiego, ok. 1235 lub 1240 r. Być może już wtedy upatrywano w nim przyszłą świątynię parafialną dlatego nadano mu wezwanie świętych Piotra i Pawła, a po 1253 r. dodano jeszcze św. Stanisława Biskupa. Była to świątynia z cegły w stylu gotyckim.

Uległa ona dwukrotnemu zniszczeniu. Pierwszy raz spaliła się w 1556 r. Gdy została doprowadzona do stanu użytku, została spalona przez Szwedów w 1657 r. Odbudowano ją ok. 1710 r. staraniem Tomasza Niemierzy archidiakona włocławskiego.Jednak na początku XIX w. kościół ten był już tak zrujnowany, że w 1806 r. z powodu niebezpieczeństwa zawalenia się sufitu został zamknięty. Nabożeństwa odprawiano w specjalnie wystawionym w 1811 r. drewnianym kościółku lub w kościele podominikańskim (zob. niżej). Będący w ruinie kościół został wyremontowany w latach 1819-1830, staraniem ks. Benedykta Cynki, i oddany do użytku. Na początku XX w. przywrócono mu pierwotny wygląd gotycki staraniem księdza proboszcza Stefana Kulińskiego, a pod kierunkiem architekta Tomasza Pajzderskiego.

Do najstarszych elementów architektonicznych kościoła należą: fragmenty murów gotyckich zachowane w dolnych partiach budowli, portal gotycki zwieńczony ostrym łukiem, zdobiony cegłą majolikową glazurowaną oraz okrągła baszta gotycka. Wysokie trzynawowe wnętrze zwieńczone jest sklepieniem gwiaździstym wspartym na sześciu filarach. Witraże zostały wykonane przez warszawską firmę Franciszka Białkowskiego w latach 1909-1911, według projektu artysty malarza Konrada Krzyżanowskiego. W latach 1925-1927 świątynia została przyozdobiona polichromią, wykonaną przez prof. Juliusza Makarewicza z Krakowa. Organy (18-głosowe) wykonane w roku 1910 przez warszawską firmę Adolfa Homana. W roku 2010 poddane generalnemu remontowi.


W ołtarzu głównym znajduje się rzeźbiony tryptyk ze scenami z życia św. Stanisława Biskupa z pocz. XX w. W południowej bocznej kaplicy gotycka rzeźba Pokłonu Trzech Króli, pochodząca z pocz. XVI w., autorstwa  ucznia Wita Stwosza.